on sıfır yedi
izolasyon
şehrin derinliklerindeki
anlam kaymaları
beni bağlayan senin gözlerinde bir
bir de beni buralara salan aşk
nedir gerçeklere aldanmak
fısıldayan sabahlara
uykusuzca uyanmak
duvarları aşklara kapalı yamaçlara
ya da kaç sabaha
ötelerden seslenenlerin fısıldamalarıyla uyanmak
ölüm gözlerinde güneş yanıyor
ellerine bırakılan çiçekler solgun
savaş şah damarıma yaklaştı
sen bir uzaktasın birde ben bana
bana bir aşk uzak bir de sen bana
bana uzaksın birsen birde ben bana…
Uzayıp giden gölgemi topluyorum
geceyi yoran ışığın önünden
yakıştırmıyor kimse beni kendine
suları kirletiyor değince yüzüm
çekip çıkardım damarlarını iskeletlerin
yüreğini ve ruhunu aldım
büyük kavgalar ulu solumalar için…
Bundandır elbette
biriktirmem korkuyu
eteklerinde gecenin
sürükleyip peşimden
yüzümü dağlara.
Korku bir çağrıdır aslında
bir çiçeğin kokusu gibi
öylesine çok korkan ben
çıktığımda ortaya
alnımda biriken ter
bir nehir gibi akıyor üstünden
gecelerin
gündüzlerin
ve rüyaların
bana kalan yorumları
sonra da doluyor
kan çanağına dönen
gözlerimin bulutları…
Kutsar ve adar böylece
keskin kılıcını aşkın
yağmurdu zaten yükleyen omuzlarıma
damarlarımda dolaşan rengini kanın
donattım üstüme o mübarek sözleri
yani örtüye bürünmüş olandan
alıp vahyi
sabah aydınlığı gibi
kar düşünce toprağa.