Gazze’de sapan yürekli çocuklar gözleriyle ölümü vururlar. Günahsız bir eli okşarken rüzgâr, cennet onlar için son durak…
Bazen ölüm sana yalnızlığını sevmeyi öğretiyor bu kurtlar sofrasında… İnsanlık postu giymiş insan gibi görünenler… Sonra diyorum ki: İyi ki Allah var, iyi ki Allah’ın bir kuluyum! Biliyorum Allah’a giden yollar çocukların yüzünde bir ayna gibi berak. İstikametinden sapmadan yürüyen minicik ayaklar. bir elif gibi küçük yüreklerden göç mevsimi başlar. Yaprak yaprak dökülen insanlar. Kargalar sürüyle uçar, içinden karanlık taşar. Kudüs Allah yolunda ölenler için bir sığınak.
Bir çocuk Allah’ın huzurunda şöyle seslenir: Allah’ım bak bu kez sana kucağımda bir yığın kelimeyle geldim. Her kelimem sana bir aynadır bilesin. Evrende kedini arayan bir zerre gibi savrularak geldim. İçim oyuk yara içinde kan revan hasretin acısını duyarak geldim. Senin gaffar sıfatına sığınarak geldim. Sesim derinden ayrılık ateşine tutulmuş, bir kor ateş gibi. Sararan ve kuruyan bir yaprağın haliyle geldim. Saracaksan beni sen sar. Her vakit duyayım varlığını diyerek gökyüzünde uçurtma olan çocuklar.
Biliyorum ölüm onlar için bir son değil “kalu bela”dan kalma bir evet var avuçlarımda. Yerinden yurdundan kovulan insanlar. Allah’ım dokunulmamış bir kalbin tertemiz hazinesini sunuyorlar sana. Bir zamanlar Hz. Peygamberin Mekke’den Medine’ göç ederken yüreğinde taşıdığı hüznünü yeşerterek geliyorlar sana. Gazze’nin topraklarında peygambere selam duran şehit kanıyla sulanmış çiçekler açar.