Muhammed Korkmaz

karların içinde çarpan bir kardelen kokusudur umudunher mayısın on beşinde çiçek açar, bahar gelirgül damlar tenin bahçesinde sevdanı büyüttüm...

ateşte yanmayan güller diktim ağustosun ortasınakayalara gizlenmiş mucizeler aradımdağlara karşı koyan bir rüzgar gibi kaldım sana ulaşmak çölün ortasında...

ruhumda hüzünden bir elbisetenimdeki bu dikiş izleriİdris’ten çok önce ömrüm sular yükselincegüvercinlerin gerdanında sınırölüm bir rüzgar savuran nefes nefese

gecenin rengi güvercinlerin ayağında ıslak gidip Cudi Dağına yaslanacağım çünkü bu...

bana bir tufan getir ben yaralı bir güvercin bulayım bak kuşlar gagasıyla doğuyor

‘’ölümün getirdiği son iyilik bir daha ölümün olmamasıdır’’ Friedrich Nietzsche Ateşten başlar Tanrı'nın cezası yazgısında bir erkeğin sınanır gözleri mühürleyen her gözyaşı damlası sevgi yaşamın özü ölüler ülkesinde rüzgar esse Kafkas dağlarından nefesinden...

saçlarını kesme saçların her mevsim siyahtır karanlığın gücü her telinde yontulur zamanın incelen düğümü Mayıs’ın gölgesi düşerken bir çiçek solar baharın habercisidir o çiçek solmazsa zemheriler parçalanmaz tutun ey bahar bir çiçeğin...

Çocuktum adımı özgürlükle değiştirdim                                                      İffet Diler bağlanmak kollarımı açabilmek için Antik çağ’dan kalma demini çekiyor Ayaklarım bitkin düşmüş kendi gölgesi ile söyleşir özgürlük bir kadının gözlerine sığınmış yitik bir atlasın elleridir uzanıyor insanlığa...

eski bir tabloda gördüm ‘’ağlayan kadının’’ gözyaşlarını her yağmur damlasına sinmiş tuz kokusu bir şair nefesinde çizilen acı yıldız fallarında çıkmaz bir kibrit alevinde üşüyen talihim sağımda sevgi cennet solumda cehennem,...

Vişnenin rengine karışmış çürük bir leke Ekşimiş geceyi bağışladım saçının her teline. Örtmek için karanlığı mor ve siyah bulutlarla Aydınlığı sürme diye çektim sabahın gözlerine... Işık düşer, yeşil...