“başkalarının hakkımda bilmedikleriyle geçinirim ben !”
• peter handke
I.
bir karanlığın alacasındayım ve vakit dar
bir bir iniyor göz perdelerim öz’ümün diyalektiğine
olumsuz değil öngörüler, immünolojik bir pozitivizm
esir almıştır kendi’liğimin viral kıyılarını
bir başka ben’in suskusunda değil bizzat
kendi ben’imin üzengisindeyim, ayaklar sabit !
II.
tüket haydi daha fazla daha fazla tüket kendi’ni
“yasak, emir ve kaide” çekil artık aradan – disiplin –
ve şimdi evet şimdi “proje, girişim ve motivasyon” = depresyon –
hayır; “hayır” yok artık, olabildiğince “yes, we can!”
haydi hep birlikte ve hep bir ağızdan “aynı” biz;
“evet, yapabiliriz !”
III.
tükenmez bir süreklilik eğrisi
sistem söylenir; “her şey mümkün” ve devam
mukabele halinde performans öznesi;
“hiçbir şey mümkün değil !” n’olur dur(un)
kendini sömürüp durdu animal laborans
ve içkin bir savaş, hem de kendi kendi’siyle;
sonuç, benlik trans !
IV.
şeffaf bir dünyadayız ve alabildiğine slogan, slogan, …
bunca enformasyon nereye akıyor anlatsın anlayabilen
semantik; sadece biçimsel kalıyor, bir mazi hastalığı(!)
uzakta çok uzakta kalmış artık negatif samimiyet
bir panaptikon hali her yerde ve uzay dahil
ki uzamsal hiçbir etkisi yok artık farklılığın
Foucault haklıydı;
“bir yerde herkes aynıysa orda kimse yok demekti !”
ve belirsizlik yığın yığın çalınan e(k)mekti.
V.
şimdi sorup öğrenelim, haydi;
özne var mı yok mu, hey !
“kimse yok mu?”
o sokak çıkmaz değilse, neredeydi…