o bir şair / uzayı deler / şiir iğnesiyle
Nizar Kabbani
Şiirden hayıflanarak,
İçirsindi dirimleri sakındırdığı, şu toyluğuna.
Bu güne, tok karınlarda açan kokusuz,
Bir papatyayı, sınırdan uzatarak, şah-
-damarına saplanan tel örgüsünde ah,
Ellerinde ve kulaklarında duyumsadığı,
Ölümün o beklenilen hazzına değin koştu,
ve koşarken; inanmıştı Rabb’ine ve şiire.
birden sözcüğe soyundu.
Ayaklarında damarsanmış mekikleriyle,
Taşınmış bir eftelyaydı gökyüzünde.
tuz ağlayan bir denizdi elleri ve açılacaktı
kelimenin ortasında
Bir gün.
Oysa kent çoktan göçmüştü…