Oysa Kent Çoktan Göçmüştü

o bir şair / uzayı deler / şiir iğnesiyle
Nizar Kabbani

Şiirden hayıflanarak,
İçirsindi dirimleri sakındırdığı, şu toyluğuna.
Bu güne, tok karınlarda açan kokusuz,
Bir papatyayı, sınırdan uzatarak, şah-

-damarına saplanan tel örgüsünde ah,
Ellerinde ve kulaklarında duyumsadığı,
Ölümün o beklenilen hazzına değin koştu,

ve koşarken; inanmıştı Rabb’ine ve şiire.
birden sözcüğe soyundu.
Ayaklarında damarsanmış mekikleriyle,
Taşınmış bir eftelyaydı gökyüzünde.
tuz ağlayan bir denizdi elleri ve açılacaktı
kelimenin ortasında
Bir gün.

Oysa kent çoktan göçmüştü…

Paylaş

Bu Sayının Diğer Yazıları

Hal ve Temyiz / Ay Vakti
Nasıl Yoğrulmuş Olduğuma Dair / Alâaddin Soykan
Her Yanım Yâr / Selami Şimşek
Acının Tadına Doyum Olur mu? / Kadir Gültekin
Kederidir Nesrin Hanım’ın ki Şiir; Göğsündeki Gize... / Ali Yaşar Bolat
Tümünü Göster