Şubat ayazında İstanbul’un
Bir semtinde açtım göz perdemi
Karanlık bir odada çığlık çığlık.
Doğdum bir kere, büyüdü çilem,
Yüzüm bir ekşidi, bir güldü.
Kalbim ah! Ne aşklar ne ayrılıklar gördü!
Yola düştüm, kederimi bildim,
Vakti bildim Ay çıkarken
Adımı sildim kimliğimden.
Bir Şimşek çaktı karanlığımda,
Kulelerim mum gibi eriyerek
Birden suya döndü.
Yürüdüm, bir menzilki çile.
Ay Şairi, kuma çekti aynalarımı;
Yüzüm de silindi sulardan.
İşte ben, kafilenin en sonunda
Ayağı tökezleyerek koşturdum;
“Yol Sabırdır” dediler
“Yürüyüşe devam”.
OCAK 2019/ZONGULDAK