ric’at
en çok ne zaman özler insan Şirâze?
yaşlandığında mı
yaralandığında mı
yoksa kendisine yabancılaştığında mı?
ya da her şeyin bittiğini
ve “anlam” denilenin sadece bir kandırmaca olduğunu idrâk ettiğinde mi?
belki de
değersizleştirildiğinde sadece
ve fark edilmediğinde artık tensel ve tinsel varlığının
de bana, en çok ne zaman özler insan?
tüm zincirleri kırıp alabildiğine özgür kanatlandığında mı?
ya da
hiçbir şeyin yetmeyeceğine en nihâyetinde inandığında mı?
tamamlanmak hissi öldüğünde
tanımlanmak için hiçbir söz yetmediğinde
ve terketmeye başladığında en sevdiklerini
birer birer koparırken tüm bağları belki Şirâze
belki de en çok özlenmeyi istediğinde özler
ve bir gün
bıraktığım yerde bulurum seni Şirâze
vermediğimiz sözleri tutarken
böyle sevineceğini bilseydim, daha erken gelirdim
korkularımı İmrahor adını ilk duyduğum üç yıl öncesi o garip, karanlık ve yağmurlu geceye
olmadı Orient Express’iyle Paris’ten dönerken Agatha’nın sayfaları arasına gizler
deli taraflarımdan ödün vermeden hem de seni kaçırmaya yeltenirdim
bilseydim böyle sevineceğini, daha erken gelirdim
şimdi kendimi asıyorum gölgelerinizden yaptığım halatlarla ey! geçmişin kara yüzleri
mutluluk
avucumdan uçurduğum hayâl şiirim, yenilerde Suriyeli Mona’nın diline dolanan
saçımda aşk pırıltıları
karşı sahile vururken bulursunuz göçmen bedenimi vakit daha dolmadan
bilseydim sevineceğini böyle
ve ben belki vazgeçerdim ruhumu teslim etme hevesinden
sanmam
sanmadım hiç
eminim olacaklardan
sığınağını bulmuş bir kaçak gibiyim Şirâze; ‘Farrah’ diyorum ara ara, ‘nereden nereye’
‘sen savaşın sürgün çocuğu, ben sessiz bir ustûre ‘leyte’ ile başlayan’
‘senin limon bahçelerin, benim portakal ağaçlarım geride bıraktığımız’
ve kuzey’in beyazı örtüyor anılarımızın üstünü günbegün
bombalar deriyoruz evimizin arka bahçesinden Rola
ölü bedenlerin üzerine yatmış annelerin çığlığını kaydediyoruz
yüreğimizin dip hanelerine
dertop edip ufalmış hâlimizi nereye mülteci götürsek bilmiyoruz
kimse insan saymıyor bizi diye
kimse istemiyor bizi diye Şirâze
sığmıyoruz dünyanın bir avuç toprağına
ölene kadar biz, deşecekler her yerimizi tank, tüfek, süngülerle
olsun, varsın olsun be iki gözüm, şah damarım
kahrımız talan edecek tohumlarını, bekle sen ey! İbrahim’in nesli
iki secde arasına dualarımızı gözyaşına katık edeceğiz de gün yüzü görmeyecekler
Şirâze,
Şirâze’m!
dönüp dolaşıp sana geldim!