ağlarken susmasını bilmelisin
başparmağını emen bir çocuk gibi
annesini görünce artan çığlıklarından
umutlarımın küfesi küflendi yalnızlıkla
tek tek saydı bulutlar yıldızları avucunda
hüznün yüzünü öptü gülerek ıslıklarından
mavi deme korkuyor gökyüzünün kuşları
böyle sabır demircinin örsünde dövülür
tutarak terli ellerle kor gibi dudaklarından
şansını bir daha dene kuyusuna in aşkın
yusuf belki ordadır züleyha su bekliyor
geçme bir daha kalbimin sokaklarından
hayret sesimin aynası var kar tanelerinden
uzatsam verir mi bûsesini bu sesime
gül değdi anlıyorum kanıyor yanaklarından
gecenin yaşmağını söker güneş sabaha
bir âha bağlanır sevdam düğümlenir
bir düğün kınası gibi kokar parmaklarından
suçumun şahitleri var yağmur söylesin
gözlerimin yaşı mendilimde kurumaz
gül ne çekmiş sor şebnemli yapraklarından