-İlhami Çiçek Hatırasına-
Benim sıram hep geç gelir
Oyunun başlarında bir kale
Ve içimde hep bir korkudur
Şah çekilirken hedefte olmak
Nazlı nazlı devrilirken piyonlar
Ağır gövdem için boşluklar açılır
Zaten kuşkulu bir hamledir
Bir kale için hareket edebilmek
Tahta tenhalaşır ve oyundaysam
Bir şair gibi başlar içimde heves
Tatlıdır köşeye sıkıştırmak şahı
Ve ilk mısrayı yoğunlaşan zihinde