Yalnızın Bir Adı Da; Gülün Ortası

I.
Necef taşında beliren yüzün için;
Güneş gövdeli çocuklara hırpalattım yüreğimi!
Döküldü bir bir cismin avuçlarıma
Yonttum güçlü epigraflara eşiğimdeki gölgeni!
Teneşirlere yatırılmış uçurtmaların
Uçabilme umuduyla diri tuttum,
Mavi bir gökyüzü için toprağa dönük kalbimi.
Edintisi bir balkon gezmesinden yorgun
Tutkusundan ürkek bir şaire
Bezedim dört bir yanı
Ustaca taşısın diye iklimi.
II.
Üstükalmış sözcüklerden derlenen kederi
Eğilmiş tanrılar tadar,
Kavsinden gecenin.
Ziynetinden daha alımlı kadınlar,
İner çarşılara;
Bir çıngırak takınmış cinlerin,
Kıskandığı…
Bir kurşun izi taşır, en dişli beğenci.
Ve gamzendeki çocuklardan,
Cetvelle çizilen ülkelere,
Usulca bir geçiş başlar.
Mülteci bir düşün sanrısı,
Gözlerinde alımlı bir ustalık bırakır;
Yalnızın bir adı da gülün ortası…