kör kuyuların sessizliği çökmüş geceye
çelenkler gölgeliyor ruhumun sadeliğini
ufkumun girdabına girmişim
bir serinlik arıyorum eflatun vakitlerde
tebessüme hasret çeken dudaklarım
küskündür bu dünyaya
incecik bir gülün bir feryat kurşunuyla yıkıldığını
gören gözlerim küskündür bu dünyaya
gün ağardığında düzdüğüm heceleri
hava karardığında sessizce yiyorum
kimsenin haberi olmuyor aşktan ve şiirden
kalbim bir de kurşun kalem
açıktan haykırıyor aşkın ve şiirin kimsesizliğini