İbrahim Oruç’a
I.
Gülüşü bir yanlışa iliklenmişinsanlığın
Ağaç oyuklarındaki sesiyim ben
Ötümsüz kuşlar doğuran
Anaç tavırlı gecelerin
Ürküten bir yangına dönüştüğü
Saatlerde doğdum…
Kanla beslenen bir ergen için
Yaşam ayak direyen bir hücumdur,
Düşmek için dipnotunu,
Boşlukta hırpalanan kuşlara inatla…
Ayaklarıma barbar savurganlıklar bırakırcasına
Dut ağacının omuz yükü, Öldürücü buğusuna yazıldı,
Paytak ve zifiri düşüncemin ilk narası
Sonra;
Beni gecenin ortasında üryan bir çığlıkla
Yıkayan annemin sesinde
Duydum ve irkildim,
Mahremime işleyen çelik dişlisiyle
Zamanın kavranamaz uğultusunu…
II.
Toy bir gecenin uzun ilmekli
Çözülüşünü
Duyumsarken derinimde
Bir güvercin sürüsü
Tarafından onarıldı,
Tırnaklarımla yırttığım yüzüm
Gidişlerin ağdasına yapışmış bir gül
Değil ki ömrüm
Kanasın durmadan
Magmanın her titreyişinde
III.
Salık verilmiş fırtınaları
Bölerken yılkı atları
Tam da göğsümün orta yerinden
Aşkın maverasına doğru toz duman içinde
Kendince küçük tufanlar yaratan
Böğürtlen kuşlarının,
Kalabalık gözlerinden geçtim.
Çürümüş bedenler arayarak,
Gül işçiliğine…
Kızaran gürgenlerden sordum,
İlk neresinden öpülür aşk?
İlk neresinden utangaç mayası ömrün…