karanlığın ayak basmadığı yerde üşümüş yüzünü
kaçırdım aynalardan kuşlar ile akşam eve dönerken
dur karlar yağsın biraz da dağlar uyusun
ölümle yatar ölümle kalkar insan bilmez bunu
bilmez saçındaki aklar ölümün açan çiçekleri
bilmez gözlerden kalplere ıslak yollar vardır
bak toprak bile yoruluyor bırakıyorlar nadasa
ağaç mevye vermiyor yağmur yağmıyor baharda
öyleyse gel gitme uzaklara kal buralarda
bak sensizliği dağıttım bulvarlarda insan insan
sessizliği aşk pazarlarında sepet sepet
yoksa üşür bütün harflerim kelimelerim ve ellerim