insan dediğin gamsızdır ki alışır ne de olsa her şeye
ve zamanla utanmaz da ölü cesetler üzerinde yürümekten
oysa şöyle dönüp baksa geçmişe karanfiller
utanç duyardı belki her an genç ölülerin toprağına
yâr olmaktan.
kafamız almıyor artık bu kadar yalanı ve talanı
sesimiz titreyip duruyor demir perdeler arasında
mavi kelebekler dolaşıyor günbegün yaşlı avlularımızda
ve artemis çiçekleri açıyor bir türlü kapanmayan yaralarımızda
oysa yıllar sonra kalbimiz atmayı unutuyor
bin bir toplu mezarın
uçsuz bucaksız uçurumunda.
benden bu kadar anlatmak istemem gerisini
sözlerimiz eğer bir mermi gibi delmiyorsa gözlerinizi
ve ben yirminci yüzyılın en trajik çığlığında
büyüyorsam hala bir çocuk gibi,
elbet şikayet edeceğim Allah’a hepinizin
ölümüne sessizliğini…