“Ölüm her şeyi bitirir bir gün.
Kimseleri, kimseleri incitmeyin.”
• Şükrü Erbaş
niye her sabah bir isyan gibi kalkıyorum yatağımdan
bıçkın haydutlar kadar korku salıyorum gövdeme, neden?
sokakların desen, hiçbir şeyden haberi yok
avlular çünkü dolup taşmıyor cesetlerle
oysa her gün kurumamaya and içmiş
kan pıhtılarıyla geziyorum eviçlerinde
sessizliğe meydan okuyorum
ve hatta uluorta yumruğumu sıkıyorum
belki bir fırtına kopar
kopar da ölümler saçar diye.
bütün çekler karşılıksız
ve farksız bankalar tefecilerden
kimsenin yolu aşka çıkmıyor
ve kimse duymuyor kendinden olmayanı
caddeler ki nefretle dolu nereye baksam
nereye dönsem donup kalıyorum
belki de yalnızlık tam da bu!
kimi oturmuş sabah sabah gazete okuyor
kimiyse haberlere kilitlenmiş yalan olduğunu bile bile
“delilik bu!” diyorum, anlamıyorlar
gözlerin, görmemek
kulakların, duymamak
dilinse, konuşmamak üzre var olduğunu
işte şimdi daha da iyi anlıyorum.
gelin hep beraber son verelim bu tiyatroya
güldük ve bitti çünkü sonrası yok
daha ne kaldı kirletmediğiniz
ya da hangi acı kaldı çocuklara
söz verdiğiniz!
niye her akşam bir ölü taşıyorum bedenimde
ve nedendir içim tabutla dolu, söylesenize!