Gülüşünün Penceresi

karların içinde çarpan bir kardelen kokusudur umudun
her mayısın on beşinde çiçek açar, bahar gelir
gül damlar tenin bahçesinde

sevdanı büyüttüm göğsümde besmele ile
doksan dokuz kere tekrarladım adını
dilimin denizlerinde

bir çöl
çürütmez yokluğunu
dağılan ömrümdür kum tanelerinde

kıbleye doğruydu gülüşünün penceresi
dualarıma güneş doldurdum
aydınlık sızar ellerimden göğe

bir ağaç gibi özlem kök salmış sevginde
ne zaman sana gelsem
yüreğim bir dağ gibi parçalanıyor yüzünde

bir ırmak koşuyor toprağına doğru
yaşarken diriliyorum
ölüm nefes alıyor celladımın kalbinde

Paylaş

Bu Sayının Diğer Yazıları

BİR-İKİ ERZURUM –II- / Şeref Akbaba
Kutlu Telaş / Mehmet Aksu
Aşkın Gölgesinde Dile Gelenler / İsmail Bingöl
Aforizmalar / Naz
Perde ve Hakikat : Sinema Felsefesi / Abdullah Ömer Yavuz
Tümünü Göster