karların içinde çarpan bir kardelen kokusudur umudun
her mayısın on beşinde çiçek açar, bahar gelir
gül damlar tenin bahçesinde
sevdanı büyüttüm göğsümde besmele ile
doksan dokuz kere tekrarladım adını
dilimin denizlerinde
bir çöl
çürütmez yokluğunu
dağılan ömrümdür kum tanelerinde
kıbleye doğruydu gülüşünün penceresi
dualarıma güneş doldurdum
aydınlık sızar ellerimden göğe
bir ağaç gibi özlem kök salmış sevginde
ne zaman sana gelsem
yüreğim bir dağ gibi parçalanıyor yüzünde
bir ırmak koşuyor toprağına doğru
yaşarken diriliyorum
ölüm nefes alıyor celladımın kalbinde