Kış Helvası
Dışarıda bir dolu kar, karda helva yapan sağdıçlar
Korucularsa yana yakıla beni aramaya çıkmışlar
Kar helvası: Ellerimi çekip çıkarıyorum eldivenlerden: bu iyi. Bütün bedenime bir ürperti yayılıyor birden: bu da iyi. Elimdeki tası karla dolduruyorum sonra; helva için bu gerekli; bir miktar da pekmez buldum mu, tamamdır. Bütün komşulara haber salmalıyım hemen, biraz sonra helva ziyafeti var çünkü. Ama içeri girmeden önce, başımın üzerinde dolanan bir kaç kuşu alıp içimin en sıcak yerine koyuyorum: bu çok daha iyi.
Saçaklardan su biriktirmeye alışmış anneler bunca karın yağmasına irkilerek bakıyorlar kapı aralıklarından. Ninelerse masal hazırlığındalar yoğun bir şekilde; karla birlikte masal mevsiminin de başlayacağını biliyorlar çünkü. Ama yine de oturdukları köşeden yokuşun yukarısına doğru görünmez olan patikaya kayıyor gözleri ikide bir. Belli etmemeye çalışsalar da yıllar önce ellerinden kaçırdıkları gençliklerini, ansızın beliriverecekmiş gibi umutla bekliyorlar.
Kar şimdi tipiye dönüştü: ellerimi hızla çekip çıkarıyorum bu kış yalnızlığından.
Keten helvası: Biraz önceki patikadan aşağıya doğru bazı adamlar geliyor; hemen hepsi de kırklı ellili yaşlarda. Kimilerinin omuzlarında torba ve çıkınlar var; helva yapmaya geliyorlar; hevesle geliyorlar; ara ara birbirlerine takılarak, komiklikler yaparak.
Evdeki kadınlarda büyük bir telâş ve koşuşturmaca var; eksik kap kaçakları tamamlama telâşı diyelim biz buna. Çocuklarsa ayakaltından çekilsinler diye az önceki ninelerden masalcı olanının denetimine verilmişler. İlkin oralı olmuyor çocuklar ama masal başladığında büyülenmiş gibi çakılıp kalıyorlar.
Yan taraftaki sundurmada, helva kıvama varmak üzere güçlü ellerinde adamların. Çay servisi aralıksız sürüyor türküler ve hey heyler eşliğinde. Kar hızını gittikçe arttırıyor.
Akşamın alacasında oluyor bütün bunlar, kurşuni bir ıssızlık çöktüğünde köyün bütününe…
Kapımızda nal izleri, avluda helva hırsızları
Dilimde hep o duâ: yetiş yâ Hızır, helvamızı çalmışlar