Uçurumda Bir Gömü

“Uçurumda Bir Gömü” Mustafa Uçurum’un son öykü kitabı. Aslında öyküler bana hep eskiye olan özlemi hissettirmiştir. İçeriğinin sami­mi, yalın ve etkili olduğunu öncelikle ifade etmeliyim. Yazar, geç­mişi ve bugünü anlatırken; geçmişin tarafında duruyor ve geçmişi önemsiyor. Modern zamanların aksilikleri ve telaşıyla geçmişin dinginliğini ve gelecek için önemini devamlı karşılaştırıyor. Anlatıp anlatıp bazen öyle sıkılıyor ki, iyice düşünceye dalıp birden şöyle coşkuyla da karşımıza çıkabiliyor:

“Üstümde yağmur yüklü bulutlar, içimde yeni kıtalar keşfetme arzusu. Durduğum yere sığamıyorum. Gitmek istediğim yer, hiçbir haritada yok. Doludizgin içim; bütün ıssızlıkların inadına çok gürültülü bir yer gözü­mün değdiği yer.”

Burayı okuduğumda, bana düşünecek bir sürü şey çıktı diye sevin­dim ama bir yere gidemeyeceğim için sıkışıp kaldım. Bir hikâyenin sonu böyle biterken, zihnimi karıştıran cümlelerle aklıma gelenleri bir düzene sokup devam etmek için okumaya ara vermem gerekti. İşte, bir kitabı okurken en hoşlandığım şey bu. “Burası bana dokun­du, biraz çekilmem lazım” deyip kitabı kapatıp yerine koymak ve bir sonraki okuma zamanına kadar onunla kaçamak yollu bakış­mak…

Kitap, merakımı uyandırmaya “Anarşist Domates” ile başladı. Benim bilmediğim zamanların öyküsü. Ahh o çocuk… Öyle içimi burktu ki.

Öykülerin hepsinde yaşam için “dosdoğru” bir çizgi çekilmek iste­niyor. Kalabalıklardan sıyrılıp uzaktan bakarak yanlışı görmek ve onu düzeltmek için tekrar kalabalığa dalmak gibi. Kırılsa da kalbi, umursamıyor. Her öykü nazik bir teselli gibi. Her biri farklı olsa da bir bütün içinde işlenmiş ve tek bir anlama doğru gidiyor.

İnsanlar çeşit çeşit ve insanlar ne çok değişiyorlar. Akıl ettikçe neler neler yapıyoruz ve alışkanlıklarımız ve bazen huyumuz bile deği­şebiliyor. İnsan kendini ne zaman bulur? Ömrünün ne kadarı bunu aramakla geçer? Her insanın bir karanlığı vardır. Kendi karanlığı­mızdan ışığı yakalamak için çabalayan öyküler var bu kitapta. Belki de ismi bu sebepten “Uçurumda Bir Gömü”dür.

Uçurum derindir. İnsan ruhu daha derindir. İnsan, en çok da eksik kalanlarıyla derinleşir. Bulunduğumuz şartlarda; yaşadığımız hayatı tahlil ederek ruhi ihtiyaçlarımızı bunca günü ve daha fazla günü uçurumdaki gömüde bulmaya çalışacağız. Bunun için şimdi­lik ne geçmiş yardım ediyor ne de gelecek imdada koşuyor.

Yazarın “Yeniden Doğmak” başlıklı şiirindeki şu dizeler kitaba çok yakışıyor:

İnsan kendini bulur daha çok ferah bir nefes gibi

Filmleri yarıda bırakır, düşleri yarım

Bir gemi yolda kalır milat olur tarihe bu

Deniz ruhum, hayat hoyrat, sana bir şey olmasın.

Paylaş

Bu Sayının Diğer Yazıları

Günlükler / Şeref Akbaba
Saklı Mektuplar / 105 / Şirâze
Aforizmalar / Naz
Afrika’nın Yapayalnız Lalesi / Muhammed Emin Kaplan
Uçurumda Bir Gömü / Ezgi Elçin OYNAK
Tümünü Göster