Ağaçlar yapraklarını döksün
Yağmura, fırtınaya tutulayım
Elim ve ayağım üşüsün
İstersen yapayalnız kalayım
Yeter ki beni affet
Ihlamur deme dursun
Yüreğim kavrulsun
Ömrüme sürgün verilsin
Bir deliye notlar düşülsün
Yeter ki beni affet
Kasımpatılar küsüversin
Soluversin yüreğim
Zweig şairler üstüne yazsın
İstersen kalemim kırılsın
Yeter ki beni atlet
‘Yaşamak’ zarif bir kitapsa
İstersen hepsi sana kalsın
Ellerim tutmasın hiçbir çiçeği
Dilim sussun bir daha konuşmasın
Yeter ki beni affet
Hüzzam bir şarkı olsun dualarım
Sararsın solsun ölü çanlar
Bir daha yanmasın deniz feneri
Bir umut bir rüya son nefese kalsın
Yeter ki beni affet
Sonsuz sürgünlere yolcuyum
Yolum yok yoklar içinde kaldı yok
Saçlarım soluk benzim bitik
Erguvan akşamlara çökmüş bir umut
Yeter ki beni affet
Yeter ki beni affet.