80’li yılları bilirsiniz, 12 Eylül’ü de! Öyle bir ortamdan geliyorum ben. İlk şiirim de ilk kitabım da 80’lerde yayınlandı.
80 Kuşağı dediğimiz şair ve sanatçılar imgeye yöneldi. Siyasal yapı, bireyci ve kırılgan olmaya zorladı onları; içe doğru bir şiir yolculuğuna çıkardı. Kimi, kapılarını dış dünyaya kapatırken, kimi iç âlemindekileri yüklenip, aralık bıraktığı kapılardan geçerek kente doğru yürümeye çabaladı.
İkinci Yeni şairlerini okuduk daha çok; Sezai Karakoç, Edip Cansever, Cemal Süreya, Turgut Uyar vardı… Döne döne okuduk; şiirle yatıp şiirle kalkar olduk. Takipler vardı, soruşturmalar, baskı ve dayatmalar, savaşlar vardı; Afrika, Kudüs vardı; Ortadoğu o zaman da bu günkü gibi kanıyordu hiç durmadan. Bütün olumsuzluklara, dayatmalara, baskılara karşı şiirle karşı durduk, şiir denilen tüfekle… Abdestliydik ve şiirle yürüyorduk sokaklarda. Ama aşk vardı en önemlisi! 20’li yaşlardaki bir delikanlı âşık olmaz mıydı; olurdu elbet! Âşık olduk, yandık, piştik, kavrulduk…
Bir de dergiler vardı, benim mekteplerimdi onlar: Diriliş, Edebiyat, Mavera ve Yönelişler… Eğriydim, oralarda doğruldum/yoğruldum. Dolayısıyla, mistik bir donanımla çıktım şiir yolculuğuna; heybemin bir gözü kitaplarla, diğeri ustalarımın telkinleriyle doluydu. Usta- çırak ilişkisine çok önem veriyordum! Mahmut Kanık, Hasan Aycın, Arif Ay, İlhan Kutluer, Mücahit Koca, Ahmet Kot, İbrahim Ünal Taşkın, Mustafa Özçelik gibi şair ve sanatçılar şiirimde emeği olan ustalardı.
Rasim Özdenören, “Derviş’in şiirini yazan şair” diyordu şiirimi değerlendiren bir yazısında. Mustafa Özçelik de bir çalışmasında “Turan, ta başından beri sağlam bir şiir diline sahip bir şair (..) Böylece şairin kalbini yoklayarak hem genişlik ve uzunluğuna hem de derinliğine açılan bir dünyanın içinde bulurum kendimi” diyordu.
İşte böyle; 80’lerde nasıldıysak, bugüne değin, 2020’lere kadar şiirle yürüdük, şiirle karşı durduk bütün olumsuzluklara karşı…