hiç vuslat demedim ben
vuslat demedim de
vus’at dedim Şirâze
kül kalsın istemediğimden belki geride, kıvılcımı ateşten daha çok sevdim
alevleri hep bana sıçradı, oysa başlatan ben değildim yangınları
ne kadar kaçtıysam o kadar kovalandım
ne kadar saklandıysam o kadar arandım
yine de Şirâze gizlenebilecek tek bir mekân bulamadım
harfleri havaya savurdum hangi mevsim aldırmadan
ne fark ederdi kış olmuş ya da yaz
söz uçardı; uçar ve kaybolurdu, duyan unuturdu
bendeki anlam, belki de sende yankısını bulurdu
Karakum’da kavrulan Aral’da nasıl serinlerse
sözleri kalkan eyledim yangınlarıma Şirâze
kul olmaya geldim mâdem, kul olayım istedim
âyetler birer ışık
ya yaşamalıydı insan ya da ölmeli
ikisini yanyana ya da bir dengede ya da bir kefede tutamadım
filozoflar kadar karmaşık ve mutsuzdum artık
yaraları saranlar birer ikişer yaralandılar
kaos dolandı sevinçlerimize
halk ezgilerinde hep bir ağırlık,
acîb bir yaşanmışlık
salt hüzün; türküler üzgün, hücrelerime kadar üzgünüm
bu yüzden her yazdığım hem pejmürde, hem süzgün
sen orada, ben burada, Şirâze’m sana dönük hep yüzüm
gitarın tellerine dokundu kadın, durdu zaman odada
saçlarında yazılıydı kızıllık
Beyrut, denizde gölgesini dalgalandırıyordu
gitar sustu, kadını savaş susturdu
uzaktık
masalcı son cümleyi verip çekildi sahneden
“bir, hem varmış hem yokmuş” diye fısıldayanlar oldu
mum ışığında kuruldu devletler
mum ışığında oldu devrimler
mum ışığında üç beş adam çizdi kâğıda sınırları
şimdi hiçkimse dava adına verecek hiçbir şeye sahip değil
mum ışığı anılarda, yemek masalarında,
âyin salonlarında, anma törenlerinin bir köşesinde
ve gökyüzünde salınan yıldızlara imrenen
havuzların durgun sularında kaldı
acılarını, kurum bağlamış sokakların duvarlarından aşırmadan,
olduğu yerde bırakmayı deneyenler
çiçek toplayabilecekleri başka memleketlere gizlice kayıverdiler
artık saydam bir mutluluğun kıyısında gezinebilir,
unutarak iyileşmeyi ümit edebilirlerdi
üç ay…
dağlardan sâhile indim
sâhilden dağlara seslendim
orada da vardı palmiyeler ve sıcak
üç ay…
bulduğum her cümleyi okudum
her cümlede belki ben okundum
ilanımdır benim, değilim artık kaçak
üç ay…
kendimle hâlleşip bütün silahları bıraktım
söz olsun İstanbul, yok savaşmak
üç ay Şirâze…
Taş Köprü’den geçtim, duraksayarak
meyvelerini yılların izlerken dallarında
yok’ları değil de var’ları görmeyi öğreniyorum
ben Şirâze