Şiirler yazmış şairler,
Âşıklar hasret türküleri söylemiş.
Kimisi beyaz güle benzetmiş,
Kimisi yıldızları dökmüş eteklerine.
Ben dağların Leylâsı diyorum sana,
Sen benden başkasına yar mısın?
Söyle ne olur Erciyes,
Böyle bir ihanetle bana kıyar mısın?
Sahiden sen dağ mısın Erciyes,
Yoksa dağlaşmış bir çöl güzeli mi?
Çöllerde de kumlar beyazdır,
Onlar yorgan gibi serilir gönlümüze.
Bir ucundan Torosları tutsan da,
Etrafın ovalarla bezenmiş.
Aramızda aya komşu yalnız sen varsın,
Ay doğar batar, sen bizimle yaşarsın.
Sen de şimdi yeşil sazlıklar ortasında
Bembeyaz bir tüle bürünmüşsün,
Kimine dağ, kimine sevda olmuş,
Bana Leylâ görünmüşsün.
Sultansazlığı, Karasaz ve hatta Kızılırmak,
Çevrende dolanan âşıkların gözyaşlarını taşır.
Fırtınalar okşar yanaklarını,
Bulutlar göğüslerinden beslenip gider.
Ben gidemiyorum bir tarafa,
Bir sen yerinde duruyorsun,
Allah’ın inşa ettiği şekliyle.
Bir de karşında ben,
Allah’ın lütfettiği bu şehirde.
Gönlüme ilaç yaptım karını,
Sırrını bana ifşa etsin diye,
Avuçlarımda tutuyorum rüzgârını…
Erciyes, nazar değmesin sana,
Benden önce de vardın,
Benden sonra da olacaksın.
Hasret senin doruklarında çoğaldı,
Senin dilince türküye dönüştü gurbet.
Hikmeti sana lütfetti ki Yüce Yaratıcı,
Sinan’ın elinde abide oldun İstanbul’da,
Dervişler sana sığındı,
Sultanlar senden güç aldı.
Âşıkların deli fırtınası senden gelir,
Gelinler tacını senden almış,
Çok gönül seninle yıkanacak,
Kim bilir daha ne umutları emzireceksin,
Kimler sevdana ekmek banacak…
Eteğinde yaşıyorum yıllardır,
Kerem ile Aslı’ya bahşettiğin himmeti,
Bana da göster ne olur.
Benim de son yolculukta durağım,
Senin yüreğin olsun.
Yıllardır savurduğun onların küllerine
Benimkini de katıver.
Aşkı gurbet besler umutsuzluk öldürür,
Bense umutla yaşamak istiyorum.
Ben dağların Leylâ’sı diyorum sana,
Sen benden başkasına yar mısın?
Söyle ne olur Erciyes,
Böyle bir ihanetle bana kıyar mısın?..