sorma ‘iyi misin’ diye,
hiç iyi değilim
bu kargalar susmuyor Şirâze
biliyor gibiler gizlediklerimi,
sildiklerimi, sezdiklerimi, terkettiklerimi,
bitirdiklerimi, yitirdiklerimi… ben’deki sen’i,
her gün biraz daha kuytularıma çekildiğimi
ve biliyor gibiler yaşamaktan vazgeçtiğimi
inatla hayatı hatırlatıyorlar bana
her sabah çığlık çığlığa
‘gel’ diyorum;
darda kalırsan, zorda kalırsan, yolda kalırsan,
geride bırakılırsan ya da
yorulursan, atılırsan, unutulur da ağlatılırsan,
üşürsen yalnızlıktan
ve düşersen elden ayaktan
Şirâze’m!
en gelemeyeceğini düşündüğün vakit çık gel
hiç çekinmeden, ölçüp biçmeden, bir an bile tereddüt etmeden
üstelik endişesiz ve şüphesiz
seni beklediğimden
‘gel’ diyorum aşk! hiç olsun öteye geçmeden
bir göreyim,
son bir göreyim yüz çizgilerini, ellerini ve yüreğinde yer edeni
sana görünmeden
kimin karanlığısın sen, biliyorsan söyle;
söyle ki ben de bileyim
kimin çukuru, kuyusu, yokluğu;
kimin çıkmazı ve umutsuzluğu,
kimin ağıdı, ağrısı, sancısı
ve kimin son yolculuğusun Şirâze!
anlat bana Tigris’te sen, bu sırrın kayda alınışını, yazılışını, anılışını
ben de bileyim
nerelerde bıraktım parçalarımı ben
gitsen, görsen
yemin olsun dağlanırsın
topla da gel hepsini
tamamlanayım
susarak geçirirsin yılları, ‘birgün’ dersin hep, ‘birgün’
boğazımdaki düğüm çözülecek, içimdeki öfke dinecek, yüreğimdeki ateş küllenecek
unutulduğum yere dönecek tek sevdiğim ve terkedilmişliğimi sarmaya gelecek annem
beklersin, ömür söner gözlerinde
ve ardına baka baka göçersin
yaşlı çınara, sakız ağacına ve zakkumlara
ark’a dökülen selviye, ulu cevize ve meşeye
incirin sütlenmiş yapraklarına, narın ince dallarına,
portakalın yaz kış yeşil kalışına
dutlara, kurtlara, kuşlara, çalılara gizlenen yılanlara selam vere vere gidersin
Akdeniz’liyim ben Şirâze
ben Akdeniz’in kendisiyim, yaz bir kenara
ufka bakıyorum
gidesim var, cesaretim yok
isteğim var, tâkatim yok
hedefim var, mecâlim yok
hayâlim var, direncim yok
niyetim var, enerjim yok
bilmiyorum Şirâze
artık neyim var benim
bir de neyim yok