Yaşama kırıldığın yerden sızdım yeryüzüne,
O yüzden tuzsuz kıyı bulanığıdır sesim.
Çoğulsuz yalnızlığımın üzerinde durur,
Gölgesine oturduğum uçurumların özlemi.
Kül rengi bulutlar uğunurken gökyüzünde
Gece; dervişin harfsiz okunağına soyunur.
Defne kokularını dağıtan bir kum fırtınasına-
-eşlik eder; içerleterek bir çocuğun kırgın sesini.
Kötü huylu bir leke gibi, günün ortasında, duruk;
Kımıltısız su içişini andırır bir yılanın,
Dokunmasam zehrinde sızık, dokunsam soğuk;
Kendi dirimini bana bahşedecek olan yalnızlık.