Ellerin, Sözün Durgun Yüzüne Taşır, Naif Türküsünü Bir Karanfilin

Yaşama kırıldığın yerden sızdım yeryüzüne,
O yüzden tuzsuz kıyı bulanığıdır sesim.


Çoğulsuz yalnızlığımın üzerinde durur,
Gölgesine oturduğum uçurumların özlemi.

Kül rengi bulutlar uğunurken gökyüzünde
Gece; dervişin harfsiz okunağına soyunur.


Defne kokularını dağıtan bir kum fırtınasına-
-eşlik eder; içerleterek bir çocuğun kırgın sesini.


Kötü huylu bir leke gibi, günün ortasında, duruk;
Kımıltısız su içişini andırır bir yılanın,


Dokunmasam zehrinde sızık, dokunsam soğuk;
Kendi dirimini bana bahşedecek olan yalnızlık.

Paylaş

Bu Sayının Diğer Yazıları

Şirâze’den Şirâze’ye Saklı Mektuplar -102 / Şiraze
Bilgi Ahlaktan Ayrıldığında / Enes Güllü
Irmak Akarak İçim / Güven Fatsa
Şehir Düşüyor, Ben Üşüyorum / Ali Bal
Derviş Günlüğü / Hüseyin Çolak
Tümünü Göster