Selami Şimşek

kırık bir cep aynasına bakıp bakıpsaçlarını ıslatan delikanlınıniçinde bir aşk hışırdar yaşmaklı bir kız gibi yürür hüzünkaranlık gecenin koynuna...

getirin köz koyun yaram üstüneyüreğime yârbir kerbelâ türküsü çatlak dudaklarıma bir gül yağmur yemiş eylüldebir gelin duvağına akşam güneşi düşmüşgülüşlerine hüzünler üşüşmüş...

Kaçak düşlere hüzün emzirmeyi bu defa becerecek gece Elâlem duyacak ateşin dudaklarında gülüşüm var soğuk Kangren uykulara sağacak gözlerini ağlayamaya mahâl vermeden Güneşin yüzünü aynalarda öpecek...

Gölgesi ters dönmüş bir umudun resimlerine değdirme ellerini kartopu yaparak güneşe doğru bulaşınca karanlığa unutulur ağrısı hüznün çiy bir yeşil yağmura dua eder dudağı iki dağdır...

Gece bir kedi yavrusuyla uyuyan sokaklarda Kar izini eskizlerden ayırt edemez Buğulu cama dayarken alnını Şakağında bir sürü şamata aynalara karşı bezenir Böyle susmayacaktı çığlığa değdi...

Karanlığın âyini diyorum ışığın göğsünde başlar Kuşları çağır çocuk sesli  dualarla seher vaktidir Gözyaşı da bir secdedir ıslatırken seccâdeyi Ölümün beyazı diyorum Mevlânâ’dan kaldı Bu bulutlar göğü...

Nerde saklar hançerini ölümün ses izleri Terkisine kim bindi aşk soluklarının Selvi boylu idam sehpaları yürürlükte mi? Bir tren içi kadar geniş ve uzun yüreğin Gülümseyişinin memelerinden...

Gözlerimden aynalar boşalır Denize baksan köpüklerinden bir Gökyüzü vurulmuş ak güvercin şafakta Annemin mendilinde çocuk ezgileri Kader elyazması bir kitap alnımda Sokulur acılarıma elini tutarak...

akşama ses yontar çığlıklar dağlardagüneş giderken denizleri öpergülüşler bürünür duvağına hüznünuyku ısıran gözleri aynalar karşılar sulardaüşümüş bir el görür yetimin yüzünülapa lapa...

gel ölüm giren evde yalnız kalan ayna gibi bir ses yolcusu tükenmiş tren garları vurulmuş çocukların...

dedi gece camlara yapışır yağmurla yüzünü kayıp fotoğraflara bırakırım telaşlı girer rüyalarıma sesin

insan yükü ağırdır siyahtan ağır hele bulutlar banınca saçlarına adamın akşamın omuzlarına çökünce karanlık çığlıkları öpmüş bir dudağa sesi ağır...

yalnızlığı peşine takıp getiren trenler vardır hani yanağını akşam güneşinin ısırdığı yağmurlar suskunluğun dizinde uyuyan aşk sayhaları yâr...

karanlığı çimdiren yıldızları gözlerim bilir bir çocuğun düşlerine dadanan gülüşleri anne yüzlü bir neşenin yüzlerdeki izini yana yana susan ateşleri...

dedemin ellerine sarılan bir çocukluk düşer albümlere rüzgâr yalnızlığının ardına asılır mavi trenlerin çığlık çığlığa hani hüzünler çömelir yanağından öpmeye...

kül ateşi kıskanır gül dikenleri seni benden gökyüzü güneşi nasıl öper ki yıldızlar kadar yanağında iz ellerimde ter...