Selami Şimşek

yalnızlığın dili suskunluktur soğuk bir akşamda kapıda kalaniçini kimse bilmez kaldırımda çiçek satan yaşlı teyzenin dudaklarına sakladığı gülüşleri de üşür sokak çocuklarınındesem...

biliyorum gelinler duvağını nardanelbisesini kardan sevgisini yardanve sesini rüzgardan alır âşıklar su beyazı mavisi yeşili var biliyorumsu kırmızısını da...

Nuri Pakdil, son dönem Türk edebiyatının önde gelen simalarından birisidir. Yazmaya daha lisede öğrenci iken 1950’li yıllarda dergicilikle başlayan Pakdil, edebiyat dünyamızda...

taş yontuldukça yalnızlaşır insan da öylegülüşünde ne çok hüzün var saklasa da dudaklarıngökler yeryüzünün ruhudur bulutlar göğün istemedim eskitsin...

Anne karnındaki karanlıktan dünya denilen olabildiğince ışıklı ve süslü eve geldiğimizde gözlerimizi şöyle birazcık açıp ağlamaya başlarız. Ailemiz ise...

gülüşü vurulan bir çocuğun avuçlarına konan kelebeklerin kanatları taşıyabilir mi yaramın kanını güllere ağarmış saçları boyarsa gece boyar bulutları uyutup

sesime bağırdım duymadı işte bir ölünün dudaklarında kalan son harf kadar sözüm yaraların beyazsa kar sür suluysa yağmur...

çay hüzündür bir bak rengine anlarsın gülüm kalbime çöl kumundan hölük ayazından kundak baba dağların içi...

kalpler de yıkılır duvar gibi göçer yar gibi sararmış bir yaprağın topraktaki yalnızlığı gölgemi yakan ateşin...

ipil ipil yağan yağmurda ıslanan kuşların kanadındaki koku bulut kokusu göktendir belki bir çocuğun uçurtmasından çobanların türküsünü mağaralara saklar dağlar dumanla şimdi avuçlarımdaki yaraları beşiğinde sallasa da...

bugün çok çocuk aldım yüreğime gözlerime yağmur dudağıma çöl bugün çok gönül aldım sevdalara ırmak çağıltısı dağların göğsünden güneş ki okyanuslarda serinlenir bugün çok gülüş aldım yetimlere saçlarının her telinde cennet...

konuştum söz bitti koştum yaşamak gökyüzünde ne çok göz ondan yağmur ama bir ay yüzlü sevgilisi var akşamı en çok şairler bekler ütüsü bozulmuş ses hangi harfleri giysin hangi...

Ölü(m) ile konuştuğunda ağzında kalan tat güneş hem ayva hem nar hem portakal ırgatların çapaladığı toprakta çiçekli ayna ateşlerden üşümüşsün aşk niye ki karton kulübede yaşayan ihtiyarın gülüşü çeyizi...

güneş akşamın omzuna şalını bırakıp gider gülüşün bile kıpkırmızı kesilir nazar ber kadem gözlerin düşer güle şimdi çobanların taşocağında tüten duman şose yolların tozu kirpiklerinde oturur bir çeşmenin...

hüznüm aynalı sularda yıkanırdı akşamları kekliklerin göğsü de yar kınası kokardı yaylalarda tandır ekmeği pişiren annemin yazmasında ateşli tütsü gece saçların kokardı kehf’den hira’dan bahira’dan uzundu upuzundu gülüşün...

gece yeryüzünün yalnızlığıdır aynaların arkası ondan siyah ondan islidir çobanların çay demliği ondan yarasalar ülkesi siyah kâbe’nin örtüsünü ıslatan gözyaşı hacerü’l-esved’i öpen dudak ondan trenlerin rengi siyah uzaklar ta uzaklar da...