Faik Öcal

Önümde duran fotoğraflara bakıyorum, büyüdüğümü anlıyorum. Artık zamanı geri döndüremeyeceğimi, eskisi gibi çocuk olamayacağımı biliyorum. Bu, ölüm düşüncesinin, ruhun her bir atlasında cirit atması,...

Çocukluğumun soğukları, geceden rüyalarıma dolmuş, ufkumu çepeçevre sarmış, göz çukurlarım üşümüş, donmuş. Yollar, ihtiyar bir ağacın koca gövdesindeki can damarların kökünden çekilmesi misali, kaskatı...

Bir tutam kızıl Stendhal, bir demet sarı Wolf ve biraz da mavi Heine’ı birbirine karıştırdığımızda ortaya ne çıkar acaba? Renklerle örülü böyle bir sentezi...

Özlemişim, başı sonu belirsiz şehirlerarası yolculuklara çık­mayı, delikanlı düşlerin dalından düşmeyi, dizginsiz üşümeyi, anadan doğma yersiz bir yurtsuzluğu. Bir Adana tren garın­da uyuyakalmayı. Sonra...

                                                           -Öğretmenlere- Bundan yıllar evvel ilk demir aldığım limandayım. Aradan çeyrek asır geçmiş. Belki daha fazla... İlk gemim olduğunda ilkokula yeni başlayan küçük bir çocuktum....

İncire ve zeytine yemin olsun ki, inmedim Tur-î Sina’dan. Çarıklı yalnızlığımla dönüp dolaşıyordum cinayet mahallinde. Yakılan ateşi görmüştüm, sonra dökülen kanı. Biliyordum...

Belki iki, belki de üç düzine sene sonra çocukken duyduğum ama sahibini görmediğim sesle karşılaşıyorum. Yusufçuk kuşunun sesi… Hiç düşünmezdim, hepten unuttuğumu sanıyordum. Meğer...

Şimdi kendimle konuşuyorum, başkalarına intihar temrinleri yaptırırken, öteki gecemin son sacayağında. Kızıl gül desenli mührümü basıyorum kaldırımların suretine. Bütün ayrılıkları vatan belliyorum, yazgılı toprağım öğütürken...

Ayaza teslim olmuş penceremde mahzun bakışlarıma gömüyorum, kalbimi, kalbimle birlikte her şeyimi, tul-u emellerimi. Suyun renginde lal mahzun... Sessizliğin resmini çiziyorum Rahman’a ermiş sulara. Kızıldeniz’in...

Hangi karanlık bekler beni, uzaktaki. Senin karanlığın değildir, bilirim. Ateşlere kandığım zamanlar uzak değil. Sonra berhava olan gençliğim. Neşter yuttuğum, uçurum kustuğum...