Mehmet Sertpolat

Beyaz bir gölge gibiİçimdeki çocuğu uyandırır karAralar perdeyi hatıralarGünahların kararttığı dünyayaYepyeni bir sayfa açar Bir düş devri bir masalKış...

Keşke anne sen hiç yaşlanmasaydınVe ben hep çocuk kalsaydım dizlerinin dibindeGölgende boy atıp serpildikçeBir dolunay gibi küçüldüğünüHiç görmeseydim keşkeAnne bak savuruyor kaderin...

Ey murat aynası dünyaYaklaşan ölümün kıyısındaSana döndüm kaçırdığım trenlerin ağrısıylaTutuna tutuna güzelliğinin çağrısına Beni şehla gözlerinde boğan denizYaramda kabuk...

Kalp para gibi geçmezdi Doğduğum yerde babamın memleketi Bir yazıt gibi kazınmışcasına gönlüme Silemedim çocukluk düşlerimden Hor bakışların vurduğu etiketi  ...

Her ezanBir virgüldür zamanaŞerh düşerTanık imzasını attığı anTutar perçeminden hayatınYankısıyla beşik gibi sallarSonra bırakır kendi boşluğunaBir semavi inzivaya dalar

Ben beni bildim bileli Ruhumun labirentlerinde                          Çığlığı yankı bekleyen Kuyudaki Yusuf gibi

Şiirim sanık sandalyesinde Zamanın ruhu beni yargılıyor Yittiğim zaman tünelinde Nice Tac Mahal...