Hüseyin Çolak

İncinmiş bir mevsimden geliyorsunAvucunda akşam sularının giziSülüs bir hatla yazılmış besmele gibi yüzünEllerimin yerini unutuyorum sana bakarkenBir söze başlar gibi gidiyorsunNasıl örülürse...

Kelime ayıklamayı bıraktım yaralı lügatlerdenSevmek de iyilikten sayılırHangimizin göz izi kalmamıştır ki dünyadaEn çok da masalsız kalan çocuklara ağlamalıTanıdık kokular yayılır çünkü...

Beklemekle işlenmiş bir telkâridir yorgunluğumZihnime iyi geliyor mezar taşlarını okumakAdres sormayın yerlisi değilim hiçbir yerinKimlik ritim bozukluğu tanısıdır lügatte sükûtDizlerimi en iyi...

Ey yol! Kendini bine bölGitmek bana göre değilBir esatirden söz eder gibiYürüdükçe anıların rengini alıyorumZaman aşımıdır dönmekHerkes kendi yarasının uzmanı

İnsan lifleri dökülüyor soyağacındanSoydukça dünyanın kabuğunuElbet bağrında açan gül de kururRaylar gibi uzar yalnızlığı insanınÖlümü beklemez ki diyaliz makinesiOysa ölüm astarıdır yaşamanınBundandır...

Koptu pas tutmuş halatıRıhtımda bekleyen gemilerinAğzında bakır çalığı bir acıLeylak salkımı yaralarınDemini alan denizAl bir utancın alnına değdi Yıldızlardan...

Ürküttüm kar kiraz kuşlarınıUçup gittiler yalnızlığımdanSığınıp gökyüzü yalnızlığınaTek bir kanat bile çırpmadan Kırılan bir dalın sesi kadarHükmü yok çığlığımınSusmak...

Hep ikindi oluyor gün yolunu hecelerken Yatsıya nasıl hazırlanırsa bütün minareler Deniz öyle dalgın uzanıyor aramıza Dalları kırılmış bir ağaç kadar durgun...

Akşam oluyor bir gemi ayrılınca limandan Ansız sönüyor kentin ışıkları Ben sonbahar oluyorum usulca Gitme, tenha bir kuytu ararken kuşlar Yüzü yağmurda unutulan çocuk Gözlerin rıhtımı oluyor günbatımının Utancın elleri...

Sözleri var ipekten bir yağmur Süzülünce parmak uçlarından En ağır konuğu ağaran dağların Kuşlar ki karanlığına sığınır Göğerir bağrında rüyaların Cebinde isyan taşıyan Depremleri sarınıyor toprağın Kuşların yarasını saran Gözlerinden geçilmiyor İçimin sokaklarında Suyun...

Susunca safran acıları çoğalıyor Hüzün yüzlü denizin çocuklarının Saklı bir bahçede örüyorlar umutlarını Vaktin yamalarını sarınıyor kalbim Yorgun gecekonduların bacalarında Aynalar susan bir dervişe dönüşüyor Dokununca şehrin yosun tutan yamaçlarına Gecenin...

Aşksızlık ağrısı Çağın kalbine dokunan En büyük aldanıştır yaşamak İçimizde yokluktan bir kaledir Şadırvan sesi ve servilerin çağrısı Dünya dalında çağla Uçurumun kenarında salıncak Umursamaz ölümünü kitaplar Terk edilen tozlu raflarında Kanadı kırık...