72. Sayı / Eylül 2006

Yamalı Bohça

Yazar:

08/09/2006

Sabah ezanı makamında bir hüzün dolaşırdı yaz bitimlerinde. Üstelik cami minaresine çıkardı müezzinler o zamanlar, çıplak sesle okunurdu ezan. Dinlerdik. Şimdi dinliyor muyuz?

Ezan-ı Muhammedi’yi her duyanın, Bilal-i Habeşî’nin o ilk “Müslümanları namaza davet et” isteği üzerine yüksek bir yere çıkarken gözlerinden taşan “nasıl yapsam” ifadesinden doğan harika hüznün yansıması vurur mu gözlere? Vurmalı evet. Hüzün vurmalı her hâl’e. Asaletin hep yanında taşıdığı olmalıdır ki hüzün, insana insan oluşunu daim hatırlatsın.

Sabah ezanı tüm şehrin sessizliğinin üzerine yayılırken dalga dalga, yerinden doğrulan kaç kişinin sevincini tadar da, kaç kişinin gafletine şahitliğin acısı dokunur? Güz yazı nedir hiç bilmeyen insanlar arasında dolaşırken ortamların neden olduğu hislere tanıklığımızdan tulü eden bir keşmekeş içindeyiz. Bir de gaflet girdi mi işin içine gerisini siz hesab edin. Her yerde Ebu Cehil karpuzları, her yerde buralardan geçenlerin ayak izleri…

Bir deniz kıyısı kasabası Baias’ta geçen yaz sonu anılarını ninemizin tahıl ambarında biriktirdiğimizi fark edip bir gün açıyoruz ambarın kapağını. İnanamayıp gördüklerimize, ambarın içine girerek orada kalmak istiyoruz. Çevremizde hep çevresine ilgisiz insanlar bulunmuş. Dolayısıyla bizler de bu ilgisizlikten nasiplenmişiz. Ne zamana kadar? Kitaplar kapımızı çalıncaya kadar. Bu vakit tam da güz yazına denk düşmüştür.

Davet ediyoruz sizi ezanı dinlerken hüzne bulanmaya. Dağlara çarpan ses vadi boyunca dolaşıp geri geliyor. Siz güz yazlarındasınız. Biz bir başlangıcın yüksek tavanlı odalarında yağmur kokulu sohbetlerindeyiz. Sabah ezanı uyandırmadan sizi, siz uyandırın kendinizi sabah ezanındaki hüzne tanık olmak için. Ve artık bir yerden başlayın yamalı bir bohçanız olduğuna inanıp. Her gün yeni bir yama eklendiğini de unutmayın.

Yamalı Bohça

Bu Sayının Diğer Yazıları

Gün Aşırı

Cuma Akşamı