Hicret

İskelenin yeşil, yosun yapraklarla sarmalanmış ayaklarını döven dalgaların dingin sessizliğinde, yalnız karanlığın içine gömülen gemiler vardı. Dolunayın şavkı sıyrılıp sıyrılıp bulutların içinden, onlara vuruyordu. Sahipsizdi onlar. Terk edilmişlerdi.

Bodrum’da yaz nasıl döverse sıcaktan kumları, yalnızlık öyle ağır gelirdi gemilere. Kaptansızdı onlar. Pusulaları paslanmıştı. Rotalarını sorgulamak gibi bir lüksleri hiç olmamıştı. Onların dalgalar küpeşteye vurdukça bir sağa sonra sola savrulan ağır, çürümüş, yorgun gövdeleri vardı. Yelkenli gemiler tarih sahnesinden kalkalı beri, atlas, keten, Hint ipeği karışmış şile bezlerini ambarlarının tozlu kalmış karanlık köşelerinde, unutulmuşluğun gönderlerine çekmişlerdi.

Korsan, vurucu, siyah gemilerden korku aparacak telaşeleri kalmamıştı artık. Açık sularda şimdi terkedilmiş hüzünler bekliyordu onları. Lodos, geceleri insanlar Halikarnas’ı terk ettiğinde bir cömertlik eder de ufuklardan usul usul eserek kıyılarına uğrarsa iskelenin ve taşırsa bulut bulut öte denizlerden haberler, bu bile mutlu edebilirdi onları. Bir gemi olarak doğmak, azgın, derin, deli sularda çılgın dalgaları yararak yol almak zordu. Bir balıkçı teknesi, bir savaş gemisi, bir taşıyıcı, bir kruvazör, bir transatlantik olabilirdi hepsi. Üç insan ömrüne eş yüzerdi bazen kimisi. Asla vefasız değillerdi; en azgın sularda kaybolmak pahasına, yağız atlı süvarilerin dört nala, dur durak bilmeyen, uzun yeleli siyah safkanları gibi sahiplerini hep bir sonraki hedefe taşımak için cansiperane, hep hiç o yitirmedikleri ümitleriyle, tıpkı çocukları için kendilerini feda eden anneler gibi yitip yok uğruna ama hep tumturaklı o esrarengiz vücutlarıyla sahiplerini güven dolu adalara bırakırlardı. Onlar bir taka ya da muazzam yapılardı. Onlar gemiydi.

Şimdi Bodrum’da dalgaların yüksek bir iskelenin çürümüş, yosunlu ayaklarını dövdüğü bir gecede, yalnızlıktan kafa kafaya vermiş üç gemi, geçmişte kaybettikleri âlemi, arıyordu deryalarda. Gözleri keskinliklerini yitirmişti. Yıllara yayılan bitip tükenmez dedik enerjileri körelmiş. Ayakları kireçlenmiş, bir zamanlar önlerinden geçen çılgın, toy bir gemi gördüklerinde, bas bas bağıran, avazı çıktığı kadar haykıran, biraz korkutucu ama okşayan o uyarıcı sesleri rengini kaybetmişti. Artık o eski gemi değildi onlar.

Hatırlamıyordu kimse onları. İstenmedikleri için böyle sarhoş, ayakta duramayan, içi çürümüş bir iskeleye bağlanmışlardı. Ne çakılı kaldıkları sular teselli edebiliyordu onları ne de onlar suları memnun.  Yaşlandıklarının farkına vardıkları anda, yürümekte oldukları yolun tükendiğini, artık sona erdiğini değil, sonsuz bir yolda onları sonsuz idare edebilecek bir ayaklarının olmadığını anladılar. Onları terk edenlere de hak veriyorlardı artık. Yeni doğan çocuklar, açık denizlerde ölüm ve korku tüketen yeni gemiler vardı şimdi. Daha çevik, süratli ve uzun ömürlüydü onlar. Yeni nesil dedikleri bu olsa gerekti. Daha akıllı, daha idealist, daha çok istenen yeni şeyler. Ya birileri de arada bir ansızın çıkıverip onları hatırlasaydı, bir gece vakti hani utanır belki diye gizlice karanlığı örtünerek sislerin içinden sürünerek gelseler, konuşmasalar bile sırf nasırlı elleriyle çürümüş, ağır, boyası akmış renksiz gövdelerini sırf dostluk adına, eski yıllar adına, azgın sularda çarpıştıkları kara sevdalar adına salt yol arkadaşlığı uğruna okşasalardı başlarını, fena mı olurdu hani? Bu istedikleri çok muydu? Hatırlanmak yani?

Dolunayın arada bir üzerlerine düştüğü  bu talihsiz üç gemi, sonunda Halikarnas’ta kimselerin olmadığı bir sırada, etrafı telaşla kolaçan ettiler, sonra sırayla yek diğerinin gevşek iplerini çözdüler. Madem hatırlamayacaktı hiç kimse, biteviyesine çile, biteviyesine ölümse beklemek, açık sularda kaybolmak daha erdemli, daha yüceydi.

Sabah tanyeli yavaş yavaş ağarıyorken, ufukta uzaklara mıhlanan, yalnızlıktan bunalmış üç karaltı, kıyıda bırakarak küflü hatıralarını, denize hicret ettiler.

Paylaş

Bu Sayının Diğer Yazıları

Yirmi Beş Issız Gece-3 / Mazlum Civan
Sükût / Naz
Soluklandığımız Mavera Gölgesi; Ramazan / Reşit Güngör Kalkan
Savaşmak Kader mi? / Nihat Dağlı
Şirâze’den Şirâze’ye Saklı Mektuplar -27 / Şiraze
Tümünü Göster