Kalın yorganları vardı çocukluğumun
Avcıları ve canavarları sızdırmayan
Tatlı uykular gelirdi sonra, serin sular
Yalnızca küçük, kadife balıkların yüzdüğü
En nazlı balık bendim, en ortadaki
Bu denizler kimin annesinin çeyizi ki
Her sabah katlar, bir köşeye istiflerdi annem
O mavi, yeşil, tirşe mavi denizleri
Fırtınalar da olurdu; bulanık, korkulu denizler de
İrkilip, uyandığım da olurdu, yakmış içimi kâbus tuzları
Yetişirdi imdadıma o uykulu melek, o meltem söz
Bir bardak su, sönerdi tuz; örterdi üstümü, dinerdi fırtına
O denizler şimdi tozlanmış, küflenmiş, naftalin tutmaz
Zamanın paslı, zifiri karanlık yüklüğünde
Yaşamak; kibirli, rahatsız bir uykudur şehirlerde
Yalnızlık, dikenli bir battaniyedir, insan sızdırmayan
Bu Sayının Diğer Yazıları
GİRDİNİZ YA KAPIDAN / Ay VaktiKENDİ İSMİNE BAKABİLEN İNSAN / Semra Saraç
SAKLI MEKTUPLAR LXXI / Şiraze
NECİP FAZIL’A MUHABBETİN BEDELİ / Muhsin İlyas Subaşı
YİTİK CENNET’İN PEŞİNDE: MEHMET AKİF İNAN... / Abdullah Arif İnan
Tümünü Göster
Gün Aşırı
- İlk Adım
25 Nis 2018
Allah’ın adıyla Ziya Paşa’nın anlamlı beytiyle giriş yapmak istiyoruz: “Erişir Devamını Oku…
Cuma Akşamı
- Bana Sevdamı Geri Ver
25 Nis 2018
Kim, neyi kaybettiyse onu arıyor. Kıymet arz eden ve kendi Devamını Oku…