Tütsün de yan! O mavi duman! Dağıldıkça dağılan
Uçtukça bir çift kanat, gördün ki, encâmında yorulan
Bak, bir hayat işte cankuşum, gökyüzünde gençliğin
Yelkenini sağ rüzgârda şişirmiş bir yörük gemi, ceylân
Denizle anılması sonsuz, uçsuz bucaksız sevdâsı
Delilik eklenmemiş adının başına, sürüyle yokluk
Dağlar gözetler kartal bendim gögerçin her daim inan
Dinmez miydi karanlık, indiğinde dağa taşa, gece
Karlı ormanlardan gelip o mehcûr atlı, sonsuza geçtiğinde
Üşüdün mü gögerçin! Ürktün mü, vay ki, korkularda
İskeleden bağı çözülmüş yitik bir çift kayıksa gözlerin
Nerde sarıp sarmalayan o şairin elleri, hani nerde?
Değdiğin tüm ışıkları söndür de çek git, birdenbire
Süzül git karanlığa gögerçin, işte şimdi aşk da ölsün, de
Sarısabır otları sürülseydi masmavi alevlerde yanan
Figan saçlarına toprak saçılsa, güvey’lerce, n’olurdu?
Nereye gömerseniz gömün kalbimi, vatanımdan başka
Hangi ölüye söylerseniz söyleyin bu yitik şarkıları, sonunda
Bir kurt dalacak, gözlerimden çıkarak, o karlı ormanlara
Bu bir sevdakırımı gögerçin, binlerce ölümün arasında
Bir de vebayla sınandı aşkın, asırlar süren saltanatında!
Sınırlar geçiyorum, toz bulutları, yırtılan beyaz atlara bak!
Nefesleri yanardağ, sağrıları ırmak, od parçası tırnak/
ları. Ben mi seni seslemedim, sen mi duymadın ey aşk!
Rüzgârlara karışıp gelen bir tirkeş idi ki çalındı kulağıma
Gayya kuyusu sonrası, alev denizi can; candan sonrası
Yan ve yan, yak ve yak, dökülsün çiçeklerin taç yaprakları
Bir büyük sabah sofrasına çocukların/ ölümse vay, limiley!
Bir su gibi çırpına çırpına geleydi ya dağlardan dermanım
Yeşil bir ecza gibi ferahlık vere idi aşkım, ölümüme, yârim
Yine bir gök taşırdım gözlerimde, hangi çağda yaşasaydım
Hangi yola girseydim, benden önce çatlardı kalbim yine de
Her şeyden evvel konuşur ya toprak, ezeli, biliyorsun bunu
Bak, güncelleniyor şimdi, herkesten sonra susar adet üzre
Bir aşk, bir ayrılık ve ölüm ki; ne hayatlar bırakır ardı sıra:
“Güvercin uçuverdi !”