eylül çıkmazı: birinci gün
hiç durmadan yelkovanı kollayıp duran akrebin kıs¬kacında zamanı kapıda bıraktım.
bir yanım deniz, bir yanım dağ: nam-ı diğer sarp…
hükümsüz bir günbatımında pasaportuma vurul¬muş bir mağlubiyet mührüyle geçiyorum kapıları: ne ince uzun bir yol ne âşık veysel var.
“yarısı ne kadar eder” bilmiyorum ama mahkûmi¬yetimin tescili ömrün en bahtiyar eylülüne emanet edilmiş bir yürekle geçiyorum kapıları: ellerim çare¬sizlik taşır gayrı, valizlerde ağırlığımca hüzün…
ekim sarmaşıkları: kim bilir kaçıncı gün
vake’nin bütün sokaklarında üryan dolaşan ruhumu kim teskin etsin!
hangi kafkasyalı ecza olacak çokça oryantal olmuş yüreğime?
kayıp eşya bürolarında bulur muyum kendimi? yahut antentli bir pusulayla hariciye nazırına nota mı yollamalıyım? zayi ilanlara mı çıkmalı adım… eski ve eksiğim!
som ekimler:
kelimeler yarenlik edince kura’ya yanı başımda tebes¬sümler belirdi…
“göğsümde sürgünü geri çağıran” bir muştu gibi, binlerce yıl öteden gelen sesinle dokunuverdi geceye bir çerkez türküsü…
kalbe sığmaz şimdi hasretlik, yağmura ve duaya durmuş içimde varlığın yangındır.
kalanım “gül”dür, ötesi “kül”dür artık…
sararmış kasım: dem bu demdir
elimde bir güz narı
ve kestikçe kanıyor içimin en tuhaf, en mahrem yaraları…
burada, yani tam olarak şimdi, bugün bu kasım akşamında parkta kediler üşürken karton bir bardak¬tan çıkan sıcak çay buğusu gibi gelip geçsen aklım¬dan mesela, ne ben ne kediler üşümeyeceğiz artık!
şu çınar yapraklarını birazdan götürecek rüzgâr biliyorum, savruldu gördüm en çok da hayat… ama biz kalalım böyle, yani hiç konuşmadan birkaç yıldız intihar etmeden gözlerinde ayrılmayalım buradan…
dolunay mahcup, kelimeler eksik, soluk kesik bu dem…