Ben Muhammed’im

Yüzüm döküldü eski mektuplardan.
Bir sigara içimi düştüm dünyaya…

Korktum, gözyaşına boğuldum efendim
Bir bilyenin peşinden çıkmıştım evden…
Ev., yani dışarısı, korkunç bir küre…

“Ben Muhammed’im, Muhammed benim;
Uzak dur gövdemden” dedim kurşuna
Okşadı kalbimi gün ortasında
Kırarak yüreğimi, büyüttü hüznü
Genişletti içimdeki kara deliği
Hedefe erdi kurşun, öldürdü beni efendim.

İsyan büyütüyor kalbim, dinleyin:
İşgal edilmiş bir kentte haykırıyorum
Anneme yenilmedim
Kirli su içmedim…
Bakın gözlerime, kocaman gözlerime
Umut damla damla akıyor efendim
İşte ölen benim, ölen Filistin…

“Ben Muhammed’im, Muhammed benim”
Ertelenmiş mutluluğun çocuğu…

Ben saklandım, kurşun buldu beni
Ayağıma değdi önce soğuk nefesi
Karnıma, omzuma daha sonra da…

Dört kurşun var içimde, ben Muhammed’im
Nerden geldi bu bela başımıza efendim?

Artık okul yok, yarın yok, ümit yok
Sığınılacak çukurlardan kurtuldum
Yürekleri nasır bağlamışlardan kurtuldum
Menzilini şaşırmışlardan kurtuldum
Kanlı savaşlara tapanlardan kurtuldum
Nasıl olsa kaybedilecek ömürden kurtuldum

Kurtuldum ama çok üşüyorum efendim;
Anneme şehit olduğumu söyleyin…

“Ben Muhammed’im, Muhammed benim”
Kelimelerde yaşayan bir ülkenin çocuğu…

Paylaş

Bu Sayının Diğer Yazıları

Gidenlerden / Abdullah Yıldırım
Sıla / Şeref Akbaba
Kalbimizi Koruyana Dua / Adem Özbay
Unutmak Mümkün mü? / Nurettin Durman
Kor Ayaklar II / Ferman Karaçam
Tümünü Göster