Selami Şimşek

Ölü(m) ile konuştuğunda ağzında kalan tat güneş hem ayva hem nar hem portakal ırgatların çapaladığı toprakta çiçekli ayna ateşlerden üşümüşsün aşk niye ki karton kulübede yaşayan ihtiyarın gülüşü çeyizi...

güneş akşamın omzuna şalını bırakıp gider gülüşün bile kıpkırmızı kesilir nazar ber kadem gözlerin düşer güle şimdi çobanların taşocağında tüten duman şose yolların tozu kirpiklerinde oturur bir çeşmenin...

hüznüm aynalı sularda yıkanırdı akşamları kekliklerin göğsü de yar kınası kokardı yaylalarda tandır ekmeği pişiren annemin yazmasında ateşli tütsü gece saçların kokardı kehf’den hira’dan bahira’dan uzundu upuzundu gülüşün...

gece yeryüzünün yalnızlığıdır aynaların arkası ondan siyah ondan islidir çobanların çay demliği ondan yarasalar ülkesi siyah kâbe’nin örtüsünü ıslatan gözyaşı hacerü’l-esved’i öpen dudak ondan trenlerin rengi siyah uzaklar ta uzaklar da...

ağlarken susmasını bilmelisin başparmağını emen bir çocuk gibi annesini görünce artan çığlıklarından umutlarımın küfesi küflendi yalnızlıkla tek tek saydı bulutlar yıldızları avucunda hüznün yüzünü öptü gülerek ıslıklarından mavi deme korkuyor...

su aynası elinde ikindi güneşinin yağmur sessizliği güllerin yapraklarında gülüş mü hep sevgilinin dudağında kalsın   sesimi ısıran çığlıklara dokunma büyüsün âşığın ilacı yaradır sürme merhemi tabip bak ne olur...

karanlık ıslanır mı yağmur yağarken gölgesinin cebinde bekleyen bir el sigarasıyla fiyaka atan bir gencin türküleri çapa yapan kızların aklindadır hep çeyizleri denizi kim unutmaz...

Ressam kaç ayna kırar Ağlayan bir çocuk resmine Düşerken sağ gözünün kirpikleri Adam susar sesine kimse değmesin Okuldan kaçan öğrencilerin telâşı böyle değildir Akşam treni...

Balon diye tutuyorum uykularını sularda akşamın Karıncaların ayakizlerini süren akreplerin sesleriyle Genzime düşüyor kokusu ölüm çıkınlarının Umurunda mı trenler gölgelerini getirmiş yolcuların Bir şamatayı örselemiş...

Susarsam asarlar sesimi anlamıyor musun Yıldızlar gece diye yapışır saçlarıma Korkuya ak köpük düştü anlamıyor musun Vardiyalar değişti hüznün duraklarında Kar bir gardiyan gibi yokladı...

Kanı güneş gibi bir çocuğu bir yıl önce ebedi aleme yolcu ettik. Yalnızlık ve hüzünle büyümüş bir çocuğu. Belki ilk bakışta çocuk şiirleri yazan...

Çocuklar camların önünde dışarda yağmur var kesin geceyi bir emiyor yıldızlar göğsünde ıpıslak bir kara bulut bir kirpik çiçeklere düşüyor bir yağmur çiçeklere düşüyor anamın...

Gülüşün kandan gül düğünü Bir ceylanın kaçışlarına gölge düşürerek Güneşin gözlerini kapatır bulutlarla kuşlar Aşk pazarından ölüm eksik olmaz Berberler sevinçleri keser ancak yüzümüzden Bir kar...

Bir zeytin ağacının gölgesine üşüşür umutlar Annemin çeyizine sakladığı çocuk sesleri Hafif ve uzun gülüşmelerini sağarak pencerelerden Kara Davut okur seherlerde dedem güllere Bir daha kanar minarelerden ezan...

çığlığa bandım soframda naralardan tabak ama sustum konuşmak için elest’te yeniden harflere de öğretmeliyim susmayı usulca   dört nala koşan aşklar vardır terkisinde hüzün gök ağlarsa toprakdan başka mendili...

   Osman Kemâlî Efendi, son devrin unutulmaya yüz tutmuş Erzurumlu ilim ve irfan adamlarından olup, Necip Fâzıl’ın Cemil Meriç için söylediği “Allah’ın, iç gözü...