Selami Şimşek

çay hüzündür bir bak rengine anlarsın gülüm kalbime çöl kumundan hölük ayazından kundak baba dağların içi...

kalpler de yıkılır duvar gibi göçer yar gibi sararmış bir yaprağın topraktaki yalnızlığı gölgemi yakan...

ipil ipil yağan yağmurda ıslanan kuşların kanadındaki koku bulut kokusu göktendir belki bir çocuğun uçurtmasından çobanların türküsünü mağaralara saklar dağlar dumanla şimdi avuçlarımdaki yaraları beşiğinde sallasa da...

bugün çok çocuk aldım yüreğime gözlerime yağmur dudağıma çöl bugün çok gönül aldım sevdalara ırmak çağıltısı dağların göğsünden güneş ki okyanuslarda serinlenir bugün çok gülüş aldım yetimlere saçlarının her...

konuştum söz bitti koştum yaşamak gökyüzünde ne çok göz ondan yağmur ama bir ay yüzlü sevgilisi var akşamı en çok şairler bekler ütüsü bozulmuş ses hangi harfleri giysin hangi...

Ölü(m) ile konuştuğunda ağzında kalan tat güneş hem ayva hem nar hem portakal ırgatların çapaladığı toprakta çiçekli ayna ateşlerden üşümüşsün aşk niye ki karton kulübede yaşayan ihtiyarın gülüşü çeyizi...

güneş akşamın omzuna şalını bırakıp gider gülüşün bile kıpkırmızı kesilir nazar ber kadem gözlerin düşer güle şimdi çobanların taşocağında tüten duman şose yolların tozu kirpiklerinde oturur bir çeşmenin...

hüznüm aynalı sularda yıkanırdı akşamları kekliklerin göğsü de yar kınası kokardı yaylalarda tandır ekmeği pişiren annemin yazmasında ateşli tütsü gece saçların kokardı kehf’den hira’dan bahira’dan uzundu upuzundu gülüşün...

gece yeryüzünün yalnızlığıdır aynaların arkası ondan siyah ondan islidir çobanların çay demliği ondan yarasalar ülkesi siyah kâbe’nin örtüsünü ıslatan gözyaşı hacerü’l-esved’i öpen dudak ondan trenlerin rengi siyah uzaklar ta uzaklar da...

ağlarken susmasını bilmelisin başparmağını emen bir çocuk gibi annesini görünce artan çığlıklarından umutlarımın küfesi küflendi yalnızlıkla tek tek saydı bulutlar yıldızları avucunda hüznün yüzünü öptü gülerek ıslıklarından mavi deme korkuyor...

su aynası elinde ikindi güneşinin yağmur sessizliği güllerin yapraklarında gülüş mü hep sevgilinin dudağında kalsın   sesimi ısıran çığlıklara dokunma büyüsün âşığın ilacı yaradır sürme merhemi tabip bak ne olur...

karanlık ıslanır mı yağmur yağarken gölgesinin cebinde bekleyen bir el sigarasıyla fiyaka atan bir gencin türküleri çapa yapan kızların aklindadır hep çeyizleri denizi kim unutmaz...

Ressam kaç ayna kırar Ağlayan bir çocuk resmine Düşerken sağ gözünün kirpikleri Adam susar sesine kimse değmesin Okuldan kaçan öğrencilerin telaşı böyle değildir Akşam treni...

Balon diye tutuyorum uykularını sularda akşamın Karıncaların ayakizlerini süren akreplerin sesleriyle Genzime düşüyor kokusu ölüm çıkınlarının Umurunda mı trenler gölgelerini getirmiş yolcuların Bir şamatayı örselemiş...

Susarsam asarlar sesimi anlamıyor musun Yıldızlar gece diye yapışır saçlarıma Korkuya ak köpük düştü anlamıyor musun Vardiyalar değişti hüznün duraklarında Kar bir gardiyan gibi yokladı...

Kanı güneş gibi bir çocuğu bir yıl önce ebedi aleme yolcu ettik. Yalnızlık ve hüzünle büyümüş bir çocuğu. Belki ilk bakışta çocuk şiirleri yazan...