Selami Şimşek

kimse acılara güveyi olmak istemiyorhüzün göğündür yağmur kara bulutlarınyıldızların düğününde gece de vardır kuşların iç çektiği vakitleri biliyoruminsanın da...

neden gözlerin koşar yağmura saçların bulutlaraçocuklar annelerine sular okyanuslaraölüler toprağa gülüşün kan güllerine neden yüreğin koşar sevdaya yüzün aynalarabakışın...

taş duvar ören ustanın parmaklarındaki yaralar alnındaki ter bıyıklarında birikirken güneşe karşı taşın sesi bir başkadır bilirim ustaların elinde kızlar çamaşır yıkar...

yalnızlığın dili suskunluktur soğuk bir akşamda kapıda kalaniçini kimse bilmez kaldırımda çiçek satan yaşlı teyzenin dudaklarına sakladığı gülüşleri de üşür sokak çocuklarınındesem...

biliyorum gelinler duvağını nardan elbisesini kardan sevgisini yardan ve sesini rüzgardan alır âşıklar su beyazı mavisi yeşili var...

Nuri Pakdil, son dönem Türk edebiyatının önde gelen simalarından birisidir. Yazmaya daha lisede öğrenci iken 1950’li yıllarda dergicilikle başlayan Pakdil, edebiyat dünya- mızda daha ziyâde denemeleriyle...

taş yontuldukça yalnızlaşır insan da öyle gülüşünde ne çok hüzün var saklasa da dudakların gökler yeryüzünün ruhudur bulutlar göğün

Anne karnındaki karanlıktan dünya denilen olabildiğince ışıklı ve süslü eve geldiğimizde gözlerimizi şöyle birazcık açıp ağlamaya başlarız. Ailemiz ise...

gülüşü vurulan bir çocuğun avuçlarına konan kelebeklerin kanatları taşıyabilir mi yaramın kanını güllere ağarmış saçları boyarsa gece boyar bulutları uyutup

sesime bağırdım duymadı işte bir ölünün dudaklarında kalan son harf kadar sözüm yaraların beyazsa kar sür suluysa yağmur kanlı ise gül yârin gülüşüne usulca düşen yâremi bulur...

çay hüzündür bir bak rengine anlarsın gülüm kalbime çöl kumundan hölük ayazından kundak baba dağların içi...

kalpler de yıkılır duvar gibi göçer yar gibi sararmış bir yaprağın topraktaki yalnızlığı gölgemi yakan...

ipil ipil yağan yağmurda ıslanan kuşların kanadındaki koku bulut kokusu göktendir belki bir çocuğun uçurtmasından çobanların türküsünü mağaralara saklar dağlar dumanla şimdi avuçlarımdaki yaraları beşiğinde sallasa da...

bugün çok çocuk aldım yüreğime gözlerime yağmur dudağıma çöl bugün çok gönül aldım sevdalara ırmak çağıltısı dağların göğsünden güneş ki okyanuslarda serinlenir bugün çok gülüş aldım yetimlere saçlarının her...

konuştum söz bitti koştum yaşamak gökyüzünde ne çok göz ondan yağmur ama bir ay yüzlü sevgilisi var akşamı en çok şairler bekler ütüsü bozulmuş ses hangi harfleri giysin hangi...

Ölü(m) ile konuştuğunda ağzında kalan tat güneş hem ayva hem nar hem portakal ırgatların çapaladığı toprakta çiçekli ayna ateşlerden üşümüşsün aşk niye ki karton kulübede yaşayan ihtiyarın gülüşü çeyizi...