Senem Gezeroğlu

Uyarı: Bu hikâyede geçen kişiler, kurumlar ve olaylar tamamen gerçektir; hayâlle hiçbir ilgisi yoktur. O gün Cağaloğlu’nun sokakları bambaşka bir buluşmaya şahitlik ediyordu. İki denizin...

‘’Birdenbire,  Birdenbire;  Her şey birdenbire oldu.  Kız birdenbire, oğlan birdenbire;  Yollar, kırlar, kediler, insanlar...  Aşk birdenbire oldu,  Sevinç birdenbire.’’ İşte tam da böyle “Her şey birdenbire oldu” deyivermişti Orhan Veli. Aşkın...

Düşüyor… Karla karışık, toprakla barışık yağmurun düşüşünü seyrediyor binbir düş/ünceyle… Cama düşen her bir damlanın düşe kalka aldığı yolu izlerken birden aklına düşüyor o kelime. “Düşmek”...

ELİF gibi, tekim, birim, yalnızım…Yazdım… Elif dedim ilkin.. Mürekkebim bir damladan başlayıp uzarken sayfanın koynunda, ben bir Elif sevdâsı nakşettim sayfalara… Sayfanın koynu şerha...

Dön Semâzen…Halka halka küçülen bir noktasın sen…Nokta nokta küçülen bir yoktasın sen…Dön Semâzen… Kalp diyârına dön. Bir ayçiçeği sûretiyle yüzünü dön Şems/e. Ve bütün...

Meğerki değmez imiş, bütün âşklar bir âhaŞiire sığınalım, şiire ve Allah’aGerek sözüyle, gerekse özüyle şiire ve Allah’a sığınan bir kalemin ucundan dökülüyor bu mısralar....