Duran Çetin

Kafa yorgunluğuydu onu sersemleten, sendeleyerek yürüten. Öğleye kadar bilgisayarın karşısında durmaktan bıkmış, et gibi olmuş, duyumsamaktan uzak­laşmış, programların azizliğine katlanmak zorunda kalmıştı. Duyarsızlık, umarsızlık içinde dönüp...

Sadece sürüklendiğini hissetti. İrkildi. Kafasının yana doğru gidip geldi. Bir yere çarpacağı korkusuyla eli ayağı kesildi. Cansızlaştı sanki. Neler oluyordu. Yoksa ölüm dedikleri bu muydu?...

Meczup, dedi kendi kendine. Böyle hikâyeleri çok dinlemişti büyüklerinden. Kafasında oluşan düşünceler şüphe üzerine kuruluydu. Ya gerçekten meczupsa, diye defalarca sordu kendi kendine. İşin aslı, korktu...

Yalınayaktı. Uzun zamandır ayakkabı giydiğini gören olmamıştı. Çorap nedir bilmezdi. Karda-kışta, sıcakta-yazda yalınayak yürürdü. Sıcakların kavurduğu zamanlarda bile ateş gibi asfaltın üzerinde bir şey...

Arabadan indiğinde burnundan soluyordu. Havanın sıcaklığından bunalmış, aşağı inince yüksek binaların gölgesinde nefeslenmesi onu rahatlatmıştı. Gireceği apartmanın kapısında elinde hortumla yerleri ıslatan adamın uyarısıyla...

Kibrit kutularının üst üste konulmuş şekli gibi yükseliyordu semaya. Tuğladan, briketten, betondandı hepsi. Sırt sırta, yan yana, yüz yüze hiç nefes almamacısına...

Bu sabah yatağımdan doğruldum. Farklıydı. Her zamanki kalkışlarımda böyle olmazdı. Kendimi nasıl hissettiğimi bilemedim. Şaşırdım. İçtenlikli bir duygulanma yaşadım. Etrafıma bakındım. Beni...