Ferhat Öksüz

"içim ey içim bu yolculuk nereye yine bir şehrin ölümünü başlatır gibisin..." a. câhid zarifoğlu

I. Oturmuşum kendi içime, gül topluyorum kül dalından, Gece ayazından ürperiyor aytaşı, onu gölgeliyorum… Kaleiçi gibi savunulmuş gözlerim, dışarda erik ısırığı- -tadında bir bahar ağıyor, can ağrılarıma. Denektaşım anlamıyorken...

I. Suların çekildiği denizlerdedir efkâr, Güz, yüzümün sarardığı göçle, eskide... Ve içimde gizlidir kenti eviren rüzgâr, Nuh'u arayan o tufan şimdi nerdedir. Tarihin sessizliğinde ölümdür sezilir, Tabiat incinir zulümle, gülüm...

I. Değildi o karanlık duvarlar ki; Uzun yol türküleriyle sağırlaşan, ve camdan bakınca dağın ardına, Koygun vadilere uyarlayan kendini, İlkyaz çiçeklerini güze çoğaltan. Kimdi ay ile giydirip sessizliğini, Bir fırtına sağaltan...

I- Yol, sabırdan yoğrulmuş bir Eyyub'tu kağnımda. Akşamın arka kapısından damlayan gözlerimin üstüne Hüthüt'ler uçmuştu ansızın zeytin dalından Yaralar açılmış, kan değmişti Yüreğimin hiç bitmeyecek olan ayazına. II- Ve işte yakamozu...

I. Dağlıyorum artık yaralı bir çocuğun, Göz göre göre tükenen çaresine. Dilimde Ömer’in yeminleri, Ve yüzümde Filistin anneleriyle. - Çoğalıyor Kudüs tükendikçe. II. Zeytin Dağı’nda gözler, Aksa’ya baktıkça Çocuklar gökyüzünde ebâbilleri özler Ve o...