Şiraze

sorma ‘iyi misin’ diye, hiç iyi değilim bu kargalar susmuyor Şirâze. biliyor gibiler gizlediklerimi, sildiklerimi, sezdiklerimi, terkettiklerimi, bitirdiklerimi, yitirdiklerimi... ben’deki sen’i, her gün biraz daha kuytularıma...

sana gözlerim ol diyorum, bir seninle göreyim, olmuyorsun sana sözlerim ol diyorum, buram buram sen döküleyim, dilime sus çekiyorsun sana yüreğim ol diyorum, her...

ne dediğim değil ne demediğim önemli başlamak istersin yeniden üzerini çizip yaşanmışların, unutmak pek mümkünmüş gibi sorgulamaktan kendini alamazsın, ‘nerede hata yaptım’ aranışıyla yürürsün yabancı...

ric’at en çok ne zaman özler insan Şirâze? yaşlandığında mı, yaralandığında mı; yoksa kendisine yabancılaştığında mı? ya da her şeyin bittiğini ve “anlam” denilenin sadece...

güçlü olmak artık beni yoruyor Şiraze, herkese karşı dimdik olmak... bir çınar gibi asırlara direnebilecekmişim gibi görünmek... liman olmaktan yoruldum Şiraze, artık ben de ağlamak...

yeniden başlamak kandırmacasına inandık             bu yüzden yanlış üstüne yanlış bütün yaptığımız yerlebir etmek istiyorum bu sürgit boş hayatı, kurulu düzene karşı bir direniş benimkisi her gün...

demedi deme aynadaki sen değilsin bardağıma bakıyorum hep, içinde dolanan buz parçalarına; Lana yanımda oturuyor, Suzet karşımda; hiçbir sözün teselliye yetmeyeceğini bildiklerinden mekândan taşan                                                                                                                                               kuru...

Brüksel mi dedin? Saint Géry’de bir masaya çökerek, yalnız ama; önünde bir bardak,             gözlerin kızıl rengine takılacak.                         1930’dan kalma bina ilgini çektiğinde, sırf benim yüzümden;                        ...

            üzerimden kırmızı, mavi, beyaz uçaklar geçiyor             uğultu kulaklarımda;             elimi uzatsam dokunacağım.             üzerimden kırmızı, mavi, beyaz uçaklar geçiyor Şirâze; ne yapsam...

bahara az kala Grant Park martılarla eğlenir tüm integral özelliklerin altını çizerek, rahatı kaçmıştır kışın, huzursuzluk dalgalarla bir gider bir gelir önüm sıra. kuzey’in göle...

ölmeden görseniz beni,okusanız yazdıklarımıve duysanız sesimi.sevseniz beni ben ölmedengörsem,bilsemve sevinsem.    sanmam benim şarkım duyulsun oralardan, yazdıklarım okunsun sanmam. öğle uykusuna yatırdığımda güneş’imi, uyuyakaldığım da bilinsin sanmam. kim...

bu apokaliptik duruşu almayı ben seçmedim, hiçbir şeyi seçmediğim gibi. verildi. dedim gelmeyin üzerime gece gece 30’ların depresif tavrını takınıp; kelimeler, noktalar, virgüller ve bohemliğin üst perdeden deyimleri. kaçacak...

‘sokak lambası yazıları’ vardı müsvedde diye karaladığım içine çıkın çıkın anı sığdırmışım Şirâze ve unutmuşum rafların birinde şaşırdım hayret ki ben de unutabiliyormuşum. başka...

83. bilmeyi bilmemek istediklerim var. hiç bilmemeyi seçtiklerim, anladığımdan beri kendi değerimi. bazen bir tek soruyla erir buzlar, değişir mesâfesi uzak sandıklarımın bazen söylenen her kelime ayrı...

Şirâze’den Şirâze’ye saklı mektuplar 82.                  batı’dan başlayıp doğu’ya, görmediklerini ‘yok’ sayanlar için resmini çiziyorum sefâletin ne garip, Kuzeyin Venediği’nde bir canot’tan bakarken karşılaşıyorum yaşayacağım evle dokunurken tuğlalarına...

şafakta yol ortasında durduğumda Şirâze, bir tek nişan bekledim bana doğru yaklaşan; ışık mı, ses mi, bir fenomen, bir değişiklik belki oysa düşen kar...