Semra Saraç

Asli zenginliğinin kurnası korneası görüşüyle daha ne olsundu insan yoğunluğuyla sinir uçlarının yorgunluğuyla hassas reseptörlerinin Büyüteç tutar yere gökyüzüne yıldızlar kadar ateş...

Bu hâlde ne yazacağımı sanıyorum ya da hiçbir şey sanmıyorum. Sadece öylesine dokunuyorum klavyeye, parmaklarımın nereye götüreceğini merak ederek. Olanca suskunluğum ve dilsizliğimle nereye götürebilir...

Güneş özgür ve gür yansımalarla taşladı insanı çehremizde çok yıllar yaralı nasıl öldüğümüzü nehir söylüyor gömüldüğümüzü halkası sönen...

–Dur! Sözünü bırak! –Anlamadım? –Sözünü bırak! Yaz şuraya bir iki satırda öyle git. –Acelem var kardeşim durdurma, öyle hızlı akıyor ki zaman...

varoluşa karşı hayranlık saçılıyor gün ışıklarından gözlerimizden ama birden ağaçlıklı yollarda

İnsanca yaşamak yükünü omzundan atalı insana dağ dağ gibi yaraları insanın hiç...

-Yağmur yağıyor, çok yağıyor, çok ıslandım evet. Ama neden bana öyle bakıyorsunuz bayım, ben böyle bir adam değildim. Belki siz...

Yazar, yazarken birden onun sesini duymuş gibi yazmayı bıraktı. Kapı açılıp “Kalbin kalbim olsa’’ deyişi kulaklarında yankılandıysa da, ne kapı açıldı ne o geldi....

Yazı yazarken o sırada ansızın aklıma gelen bir ressamın, ismini hep duyduğum fakat görmediğim ünlü bir tablosuna bakmak için duruyorum. İçimden söz verir gibi...

Gün geliyor bir gün öyle bir an oluyor, bütün zamanları içinde toplayabilen bir an, sisleri dağıtan, perdeleri aralayan bir an, o an içinize baktığınızda...

Aklına gitmek geldi. Ayakkabılarına baktı, boyaması gerekiyordu, vazgeçti. Aklına gitmek geldi. Saçları bugün hiçte güzel durmuyordu, vazgeçti. Aklına gitmek geldi. Fazla güneş var, hafif rüzgâr var,...

Zamanı ihmal ettikleri doğru kansız açmıyor çiçek dirilerin hatırı olmadığından ölüler onca çok onca çok dostça değil bakan düşmanca onca çok yaşamı esirgeyen yası yeğleyen yasaklayan sevinçleri üç...

mezarlar görüntüden öteyi verir ve ölümden uzayan uçurum açığıyla okyanus düşünürüz güneşin devamı karşı kıyı kurşunsuz kuş ve düş olasılığımız sağ uzam ölülerimiz ölümlerimiz solda evren dolusu kırılacak sürahi susuzluğu...

Ses: Bekleniyorsun. Bekliyor musunuz, hâlâ bekliyor musunuz? Oysa ben çoktan bırakıp gideceğinizi sanmıştım. Saatler toplanıp gitmiş, defalarca günün ışıkları toplanıp gitmiş, gelen gitmiş ve gelen...

“Çok uzun zaman sonra buraya döndük. Ve burası da çok fazla çöl şimdi. Aldığını bir daha geri vermeyen zaman, hükmünü icra etmiş her bir...

İşaret konaklarında zaman ve işaret konaklarıydı zaman kuşlara konup kalkar kuşlar saatlerden gidemez bir yana kuleler yara alır taş devri kuleden düştüğünde taş Koşup yetişemez geçmişe yelkovan onun için tarihtir...